AΡΝΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑ

(1924 μ.Χ Ρόδος – 1998 μ.Χ Αθήνα)

(1924 μ.Χ Ρόδος – 1998 μ.Χ Αθήνα)

Η Θεοδώρα Αρνάκη γεννήθηκε το 1924 στη Ρόδο από Τραπεζούντιους Μικρασιάτες πρόσφυγες γονείς. Μεταφέρθηκε 2 ετών στην Θεσσαλονίκη και μετά σε ηλικία 6 ετών στα Γιαννιτσά. Παντρεύτηκε σε ηλικία 12 ετών σε ομαδικό γάμο για να πάρουν κάποιο κλήρο (χωράφια). Έκανε 5 παιδιά χάνοντας το ένα από αυτά και σε ηλικία 20 χρονών έμεινε χήρα, σκοτώνοντας τον σύζυγο της οι αντάρτες (1944). Σε ηλικία 25 ετών πήγε στην Αθήνα όπου διέμεινε ως το τέλος της ζωής της. Εκεί εργάστηκε ως νοσοκόμα ως την συνταξιοδότηση της ανατρέφοντας μόνη της τα τέσσερα παιδιά της.

Ως σωματότυπος ήταν αρκετά ψηλή και γεροδεμένη γυναίκα (ανδρογυναίκα), ενώ ως κύρια χαρακτηριστικά της ήταν η ευφυΐα της, η σκληράδα της – χωρίς να εκδηλώνει τα συναισθήματα της, αλλά και μεγάλη κοινωνικότητα της.

Ως γνήσια Ποντιακή ψυχή ήταν πολύ θρησκευόμενος άνθρωπος και αγαπούσε πολύ το μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου στην Λυκόβρυση Αττικής και το Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο στο Προκόπη της Εύβοιας.

Τελευταίο παιδί του Τραπεζούντιου θεραπευτή Πρόδρομου Ξενίδη διδάχθηκε από αυτόν την θεωρητική βάση και τις τεχνικές της Μικρασιατικής Τραπεζουντίου θεραπείας την οποία ο πατέρας της έφερε μαζί του σαν αθάνατη κληρονομιά, μετά την Μικρασιατική καταστροφή στην Ελλάδα, όχι μόνο την εμπειρία του αλλά και το μοναδικό βιβλίο που διέσωσε από την Τραπεζούντα της Μικρασιατικής Τραπεζουντίου θεραπείας. Ένα βιβλίο που μαζί με την εμπειρία του κληρονόμησε στην κόρη του Θεοδώρα. Αφορμή αυτού του γεγονότος ήταν τόσο η ενασχόληση της από πολύ μικρή ηλικία με την Τραπεζούντιο θεραπεία όσο και η εμπλοκή της με το επάγγελμα της νοσοκόμας. Κατά τους Τραπεζουντίους είχε την ιδιότητα του Tσαράχ (Oρθοπεδικός) αφού διόρθωνε τα κατάγματα και χρησιμοποιούσε στην επούλωση τους το δέρμα της κοιλιάς του αρνιού (απάλια) και ασπράδι αυγού με ξύλο. Θεράπευε επίσης και τις άσπρες λιχίνες από το πρόσωπο, όπως της εγγονής της που μας παραθέτει την παρούσα μαρτυρία.

Σαν πιο συχνή θέση θεραπείας χρησιμοποιούσε την πρηνή θέση του ασθενή πάνω σε κουβέρτα στο πάτωμα χρησιμοποιώντας σε πολλά κρυολογήματα και μυοσκελετικά προβλήματα το κεραμίδι.

Η συνήθης πρακτική σε βαριά κρυολογήματα (6ου στρώματος) ήταν η χρησιμοποίηση των βεντουζών με αφαίμαξη με ξυράφι.

Χρησιμοποιούσε πάρα πολύ τον φίλο (πλάστης) που είναι το κατεξοχήν όργανο της Τραπεζουντίου θεραπείας.

Στα κρυολογήματα εφάρμοζε στο στήθος κυρίως κομπρέσες με μάλλινο πανί και έβαζε στο τηγάνι χαμομήλι με λάδι και το ανακάτευε.

Στις μεγάλες θεραπευτικές υπηρεσίες μέσα από χιλιάδες ασθενής αποτελεί η μαρτυρία μιας ασθενούς στην θεραπείας της από Συστηματικό ερηθυματώδη Λύκο.

Είχε φοβερές χειροπρακτικές δεξιότητες ακόμα και στα σπλάχνα, χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ενώ έπασχε από βουβωνοκήλη δεν είχε ποτέ ιδιαίτερα συμπτώματα αφού κάθε φορά που πήγαινε να προβάλει την έβαζε μόνη της στην θέση της ακόμα και στην μέση του δρόμου.

Όλη της την ζωή έμενε μόνη της πράγμα που την διευκόλυνε να βλέπει πολλούς ασθενείς. Προτρέποντας ως γνήσια Τραπεζούντια θεραπεύτρια όλους αυτούς τους ασθενείς αλλά και τους γνωστούς της να φοράνε μάλλινη φανέλα χειμώνα καλοκαίρι, όπως βεβαίως φορούσε η ίδια τόσο τα μάλλινα της όσο και την μαντήλα της την οποία δεν είχε βγάλει δημόσια ποτέ.

Ως μεγίστης σημασίας για την πορεία της ίδιας της ζωής κρίνεται η απώλεια του βιβλίου της Μικρασιατικής Τραπεζουντίου θεραπείας κατόπιν εξαπάτησης της από συγγενικό της πρόσωπο. Η σημασία του βιβλίου αυτού για την Θεοδώρα Αρνάκη φαίνεται από το γεγονός ότι έγραψε όλη της την περιουσία για την ανάκτηση του βιβλίου εξαπατήθηκε για δεύτερη φορά πράγμα που της στοίχισε ψυχολογικά αλλά και σωματικά πάρα πολύ. Η ίδια μονολογούσε ότι «αν είχα αυτό το βιβλίο θα είχα κάνει πάρα πολλά». Η ίδια δεν ξεπέρασε ποτέ την απώλεια του βιβλίου, με αποτέλεσμα η στεναχώρια της από αυτήν την απώλεια να οδηγήσει την υγεία της σε πτώση έως την τελική κοίμηση της στις 17 Ιανουαρίου του έτους 1998, στην πόλη των Αθηνών.

Η παραπάνω μαρτυρία παρατίθεται από την κα Αθανασία Μαρκούτση  αγαπημένη εγγονή της Θεοδώρας Αρνάκη.